482 χρόνια κράτησε η μαύρη σκλαβιά στα Γιάννινα, η μαύρη σκλαβιά στην Ήπειρο!... Χρόνια φρικτά, χρόνια μαρτυρικά!... Όμως, οι αγώνες των Ηπειρωτών για λευτεριά ποτέ δε σταμάτησαν. Η ελπίδα ποτέ δεν έσβησε. Τη φώτιζε η φλόγα του ακοίμητου καντηλιού που είχαν μέσα τους και που , αντί για λάδι, έκαιγε με το αίμα των ηρωικών παιδιών τους!... Την ενίσχυε και η πίστη τους ότι ο Θεός δεν τους είχε για χαμό.
Και σαν σήμερα, πριν από 98 χρόνια, τα χαράματα της 20ης Φεβρουαρίου του 1913, άρχισε να ανατέλλει και εκεί η μεγάλη, η ολόλαμπρη μέρα της Λευτεριάς. Τότε τα ακατάβλητα Ελληνικά Νιάτα περιέζωναν ασφυκτικά τους κατακτητές στα Γιάννινα και έκλειναν τη στρόφιγγα του οξυγόνου που αυτοί έπαιρναν απ’ το Μπιζάνι. Μ’ αυτό το οξυγόνο οι Έλληνες θέριεψαν τη δική τους φλόγα, που διέλυσε το μαύρο σκοτάδι των πέντε περίπου αιώνων της σκλαβιάς των Γιαννιωτών.
Κάτω από αυτό το υπέρλαμπρο φως, που ακτινοβολούσε το πύρωμα της ψυχής των Ελλήνων, υπογράφεται τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Φεβρουαρίου του 1913 η Απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Ναι! «Τα πήραμε τα Γιάννινα»!!! Ένας μυριόστομος αναστεναγμός ανακούφισης βγαίνει από τους Γιαννιώτες. Και από εκείνους που βοηθούσαν, με τον τρόπο τους, και από τα γυναικόπαιδα που κρατούσαν την ανάσα τους και καρτερούσαν.
Και όταν το πρωί ο Ένδοξος Ελληνικός Στρατός έμπαινε θριαμβευτικά στα Γιάννινα, ένιωσαν όλοι το ζεστό σφιχταγκάλιασμα της Μεγάλης Μάνας, της Ελλάδας μας! Η πόλη σείσθηκε από τον ενθουσιασμό των ελεύθερων πλέον Γιαννιωτών! Οι καμπάνες των Εκκλησιών ηχούσαν χαρμόσυνα και αδιάκοπα, διαλαλώντας την Ανάσταση των Ιωαννίνων, την Ανάσταση της Ηπείρου! Άνδρες και γυναίκες, γέροντες και παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους. Αγκάλιαζαν και φιλούσαν τους ελευθερωτές. Γελούσαν και δάκρυζαν από χαρά. Ζητωκραύγαζαν και χειροκροτούσαν.
Και μέσα σ’ αυτήν την εκρηκτικά πανηγυρική ατμόσφαιρα, άρχισε ο πάνδημος χορός των ελευθερωμένων, των ελευθερωτών και των ηρώων. Ναι! Ήταν εκεί και οι ψυχές όλων των Ηρώων! Τον χορό έσερνε η πνοή του γδαρμένου σοφού Επισκόπου Διονυσίου, του οραματιστή, αγωνιστή και μάρτυρα της λευτεριάς. Το γδαρμένο κορμί του το σκέπαζε η γαλανόλευκη. Τον ακολουθούσαν με τα λάβαρα και τα καριοφίλια τους οι ψυχές όλων των αγωνιστών, όλων των ηρώων και μαρτύρων, και των παλαιότερων, και εκείνων που το αίμα τους άχνιζε ακόμα. Εκεί οι Σουλιώτες με τους Θεσπρωτούς και τους Πρεβεζιάνους. Εκεί οι Αρτινοί με τους Ραδοβυζινούς και τους Τζουμερκιώτες. Εκεί οι εξ Ηπείρου πρωτεργάτες της Φιλικής Εταιρείας με τους Δασκάλους του Γένους και με τους Μεγάλους του Έθνους μας Ευεργέτες. Εκεί και οι Εθελοντές απ’ όλη την Ελλάδα και από το Εξωτερικό. Οι ζωντανοί τραγουδούσαν και χόρευαν πετώντας στον αέρα χιλιάδες κόκκινα φέσια, που έφτιαχναν στη γη παχύ κόκκινο χαλί, για να περάσουν από πάνω του οι Ελευθερωτές, που κουβαλούσαν στις ψυχές, τις καρδιές και τους ώμους τους την πανώρια Λευτεριά. Χιλιάδες Ελληνικές Σημαίες, κρυμμένες ως τότε στα σεντούκια, έντυσαν τα Γιάννινα στα γαλανόλευκα.
Κυρίες και Κύριοι,
Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων και της τότε ενιαίας Ηπείρου, που γιορτάζουμε σήμερα, αποτελεί θρίαμβο της Ενότητας και της Ομοψυχίας των Ελλήνων. Της σύμπνοιας της Πολιτικής και Πολιτειακής Ηγεσίας εκείνης της περιόδου: Του Πρωθυπουργού Ελευθ. Βενιζέλου και του Αρχιστρατήγου-Διαδόχου Κωνσταντίνου. Αυτοί σφυρηλάτησαν την Ενότητα. Αυτοί ενέπνευσαν τον Εθελοντισμό και την Εθελοθυσία των Ελλήνων. Αυτοί εμφύσησαν στους Πανέλληνες το Εθνικό Όραμα της απελευθέρωσης των σκλαβωμένων εδαφών και αδελφών μας, που οδήγησε στους νικηφόρους αγώνες του 1912-13 και στον διπλασιασμό της Πατρίδας μας .
Απ’ αυτό το Όραμα, απ’ αυτή την Εθνική έξαρση, που δυστυχώς λείπουν στις μέρες μας, ξεπήδησε και η ελευθερία της ευάνδρου και ευεργετομάνας Ηπείρου. Απ’ αυτό και η πτώση του Μπιζανίου και η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, της πόλης που αποτελούσε Πνευματικό Κέντρο του τότε ελληνισμού και σπουδαίο εργαστήρι Εθνικής Συνείδησης και Διαφώτισης. Γι’ αυτό, ο ενθουσιασμός για τη λευτεριά της ήταν Πανελλήνιος και ασυγκράτητος. Οι όπου γης Έλληνες ακόμα τραγουδούν και διαλαλούν: Ναι! «Τα πήραμε τα Γιάννινα! Το λένε οι χτύποι και οι βροντές/το λένε και οι καμπάνες/ το λένε και οι χαρούμενες και οι μαυροφόρες μάνες». Το λέμε και εμείς σήμερα εδώ στο Περιστέρι και αναφωνούμε:
Ζήτω η Ήπειρος. Ζήτω το Έθνος.
Χρήστος Αρ. Παπακίτσος
(20-02-2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου